Το

Ξεκίνημα

Αγρότης από επιλογή , ο Άρης Σαρρηγιάννης το 2000 αφήνει τον Πειραιά και την επικερδή του επιχείρηση εκεί, και αναζητά την ουσία της ζωής στο Τρίκερι του Πηλίου, στην έκθλιψη της ελιάς και στην τροφή των μελισσών. Το λάδι και το μέλι γίνονται γι’ αυτόν αντικείμενο μάθησης, έρευνας και γνώσης και με τα χρόνια εγκαθίστανται στη ζωή του με πάθος και παραμένουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του, ο τομέας για τον οποίο έχει να μάθει και να κάνει πολλά.

Πήγε στη Γεωπονική Σχολή και παρακολούθησε σεμινάρια για 300 ώρες. Τα ρούφηξε με το μυαλό και την ψυχή του. Στην αρχή μάθαινε μόνο για το λάδι. Ο Θέμις Σούκος, καθηγητής του στη σχολή, τον παρακίνησε να ασχοληθεί και με τη μελισσοκομία. Τον μύησε στα μυστικά του. Στο δεύτερο κιόλας μάθημα είχε πάρει δύο μελίσσια. Σήμερα έχει περίπου 200.

Τα 250 στρέμματα της μητέρας του, στάθηκαν η αφορμή. Γεμάτα ελαιόδεντρα, 3.500 στον αριθμό, παρατημένα στο χρόνο, αγέρωχα και ζουμερά, περίμεναν κάποιον να τα αγγίξει από την αρχή, να τα κλαδέψει, να τα αφήσει να κάνουν καρπούς, να ποτιστούν απ’ ό,τι φέρνει ο ουρανός και μετά να ξαλαφρώσουν. Οι ελιές συλλέχθηκαν με το χέρι, παραδοσιακά, στο χρόνο τους.
Αναζήτησε το ιδανικό ελαιοτριβείο και εμπιστεύθηκε τις ελιές του στον άνθρωπο που συμμερίζεται την ίδια αγωνία με τον παραγωγό, που τον διατρέχει το ίδιο μεράκι στη δουλειά του.

Ο Άρης Σαρρηγιάννης τρέχει το «αλάδανο» με ανθρώπους ξεχωριστούς. Βγάζει λάδι και ελιές, μέλι, κερήθρα, πρόπολη και γύρη, διδάσκει και μυεί νέους ανθρώπους στα μυστικά των μελισσών.

Το όνομα

Αλάδανο

250 στρέμματα γεμάτα λαδανιές, πέτρα και θυμάρι. Ίχνος χώματος πουθενά. Οι ελιές αρωματίζονται από το μωβ λουλουδάκι με το κίτρινο στίγμα στο κέντρο και από θυμάρια. Αυτή η μυρωδιά ξεχύνεται όταν ανοίγεις το μπουκάλι. Ελιά, αλάδανο ή λάδανο και θυμάρι και ίσως και ίχνη από την αλμύρα της θάλασσας που περιβάλλει το Τρίκερι.

Στις λαδανιές πάνε και οι μέλισσες, μελισσοφάγο άλλωστε φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, όπως αναφέρονται από το Διοσκουρίδη, τον Ηρόδοτο, τον Ιπποκράτη. Κατά της τριχόπτωσης, τονωτικό, καταπολεμά τις λοιμώξεις, έμπλαστρο σε κακοήθη σαρκώματα, επουλωτικό πληγών του στομάχου και του εντέρου, για κρυολογήματα, πονόδοντο, αϋπνία, διάρροια… Οι αναφορές γι’ αυτό δεκάδες σε ιστορικά και θρησκευτικά κείμενα –χρησιμοποιείται ως ένα από τα συστατικά της παρασκευής του Αγίου Μύρου –ενώ σήμερα το αιθέριο έλαιο του φυτού χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία των αρωμάτων ως σταθεροποιητής.

Το «αλάδανο» συνδέει το λάδι και το μέλι του Άρη Σαρρηγιάννη, το ταπεινό αυτό μικρό λουλούδι, με την ένταση σε άρωμα και χρώμα, που ήρεμα διεισδύει στα προϊόντα του ξετυλίγοντας τα ευεργετήματά του.

Το

Αρχοντικό

Ένας άσπρος μεγάλος κύβος με μία ξύλινη, μικρή μα επιβλητική πόρτα, χτισμένος το 1815 από πέτρα, πλίθες και χώμα είναι το σπίτι που έμενε η μητέρα του και πριν από αυτήν οι πρόγονοι της μητέρας του Άρη. Σήμερα στο σπίτι, χαρακτηρισμένο ως μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού, μένει ο ίδιος εκεί, σε αυτό το πραγματικά ευρύχωρο οίκημα, τόπος κατοικίας και «εργοτάξιο». Το σπίτι με το ενάμισι μέτρο πάχος τοίχο και τα ξύλινα πατώματα, απαριθμεί υπόγειο με τέσσερα διαμερίσματα, ισόγειο με 4 κρεβατοκάμαρες, το γωνιακό τζάκι με τη μεγάλη σάλα, την κουζίνα και αναρίθμητα εργαλεία που βρέθηκαν μέσα και σήμερα ακόμη, καθαρίζονται ένα προς ένα τους μήνες της ανάπαυλας και βρίσκουν τη θέση τους στο φως.

Στον επάνω όροφο, κι άλλα υπνοδωμάτια, όλα υπερμεγέθη, με μεγάλα διπλά κρεβάτια, βιβλιοθήκες, καθιστικό, σχεδόν πάντα γεμάτα ζωή από τους ανθρώπους που έρχονται εδώ να μάθουν, να εμπνευστούν, να αποκτήσουν το μεράκι της μελισσοκομίας ή της παραγωγής αγνού λαδιού και να φύγουν για να πάρουν τη θέση τους άλλοι.

Στο σπίτι αυτό, που η θερμοκρασία μένει σχεδόν πάντα σταθερή, σοφά χτισμένο, ο Άρης Σαρρηγιάννης έχει στήσει το σπίτι του, με τόνους λαδιού να ξεκουράζονται στο υπόγειο μέσα σε ανοξείδωτα δοχεία, περιμένοντας τη σειρά τους να διανεμηθούν και μέλι άφθονο, κάθε λογής για να φύγει κι αυτό με τη σειρά του στους καταναλωτές του σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Οι

Άνθρωποι

Ο Άρης Σαρρηγιάννης γνωρίζει καλά την αξία της καλής συνεργασίας με ανθρώπους που πορεύονται επαγγελματικά με την ίδια σοβαρότητα, συνέπεια και δέσμευση. Στην πορεία του δεν αλλάζει συνεργάτες. Είναι λίγοι και καλοί. Άνθρωποι που έψαξε και βρήκε και μοιράζεται μαζί τους πολλά περισσότερα από αυτά που λέγονται την ώρα της δουλειάς.

Οι κλαδευτές του, οι άνθρωποι που εμπιστεύεται να «πειράξουν» τις ελιές του, είναι ο Αντώνης και ο Γιάννης Αναγιάννης. Άνθρωποι που γνωρίζουν καλά από κλάδεμα, που φροντίζουν με αγάπη το δέντρο, που βάζουν το χέρι τους για να καρπίζει καλά.

Στα μαζέματα, ο Σέργιος Τιτισίδης, ο Όλεγκ Κοβολκόφ και Γιώργος Τσιτράς. Δύσκολη δουλειά το μάζεμα, όμως γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι χαρά. Μαζεύουν τους κόπους μιας χρονιάς με κέφι. Κάθε μέρα 800 κιλά, που τα βάζουν στα τελάρα και τα παραδίδουν στον Άρη μέχρι το βράδυ που θα πάρει το δρόμο για το ελαιοτριβείο.

Εκεί, στο βιολογικό ελαιοτριβείο, καθαρό σαν αίθουσα χειρουργείου –λύνεται και καθαρίζεται κάθε καλοκαίρι με σχολαστικότητα,-ο Γιώργος Ευαγγελινός «δουλεύει» την ελιά και παράγει λάδι καθαρό, με κρύο νερό και κρύα μηχανήματα.

Το λάδι που παραδίνει στον Άρη είναι πεντακάθαρο και αγνό, όπως του το έφερε από την ελιά. Αξίζουν τα 60χλμ., διαδρομής στην Κάτω Γατζέα, για να δώσει τέτοιο αποτέλεσμα η ελιά.

Στο μέλι ο Κωνσταντίνος Τσακίρης. Μαθητές μελισσοκομίας έρχονταν, μάθαιναν και φεύγανε. Ο Κωνσταντίνος έμεινε. Ενθουσιώδης και ουσιαστικός. Άνθρωπος που αγάπησε τα μελίσσια, τον τόπο, τον Άρη, την οικογένειά του, τους «ανθρώπους» του. Και έγινε ένας από αυτούς. Τώρα το μέλι έχει δύο να το φροντίζουν. Δύο συνεργάτες και φίλοι, σαν από χρόνια. Σίγουρα όμως για τα χρόνια που θα ‘ρθουν.

Στις  πωλήσεις η Σαρρή Γιώτα. Ειδικευμένη στα βιολογικά προϊόντα και τις υπερτροφές.

Στους ανθρώπους του «αλάδανο», η συνέχεια του Άρη, ο Στάθης και η Ιωάννα, τα παιδιά του. Συμμερίζονται την αγάπη του πατέρα για το κτήμα της γιαγιάς και του παππού, για τα μελίσσια. Τρέχουν και βοηθάνε σε κάθε ευκαιρία. Φοράνε στολές μελισσοκομίας και αφήνονται, ως παιδιά, να παρακολουθήσουν τη σοφία της φύσης να ξετυλίγεται μπροστά τους. Δε γνωρίζουν αν θα ακολουθήσουν το «αλάδανο». Δεν έχει όμως σημασία. Σημαντικό είναι που μοιράζονται τη φυσική ζωή και το μεγαλείο της. Έτσι θα την εκτιμήσουν.